To jest potwornie ciężka decyzja. Zazdroszczę tym, którzy od razu potrafili zdecydować: urodzę. Moja żona chciała bez względu na wszystko. Mam wrażenie, że to było takie matczyne wołanie o życie dziecka bez kalkulacji na chłodno. Ja się wahałem, bo zależało mi na jakości życia Antka.
Dziś mój syn ma 2,5 roku, a ja patrząc na niego wstydzę się że miałem wątpliwości czy dać mu prawo do życia. Obiecałem sobie, że kiedyś mu się do tego przyznam. Boję się tej chwili…
Nigdy nie potępiłbym rodziców, którzy w takiej sytuacji zdecydowaliby się na aborcję.
Popytaj rodziców, którzy przerwali ciąże. Są takie fora. Niektórzy z nich także bardzo cierpią. Tyle wiem. Nie odważę się jednak doradzać w tej sprawie
P
