Chciałam już raz coś napisać, ale niestety mnie wywaliło. 
Trudno. Napiszę teraz, ale o czymś innym.
Wykłąd prof. Malca dotyczył późnych powikłań po operacji Fontana.
Ale w między czasie dowiedzieć się można było wielu innych ciekawych rzeczy.
Np. takiej, że operacja całościowa Fontana (chodzi o operację bez podziału na 2 etapy) jest już czasami traktowana jako błąd w sztuce.
Dlaczego zaniechano jednoetapowych operacji i jak to się stało, że zostałą podzielona na dwie częsci?
Smiertelnosć po operacji całkowitej Fontana była bardzo duża. U niektórych dzieci nie udawało się przeprowadzić całej proceduty (przeprowazano tylko jej połowę – teraz hemi-Fontan lub Glenn), z różnych wzgledów (najczęciej chodziło o budowę anatomiczną) i te dzieci radziły sobie znacznie lepiej, niż pacjeńci po korekcie jednoetapowej.
Odkryto (na podstawie analizy anatomicznej – sekcji), że u dzieci, które przeszły korektę jednoetapową prawa komora była bardzo malutka, o wiele mniejsza, niż przed operacja.
Okazało się, że przerosnięty mięsień serca, po odcięciu przepływu z żył górnj i dolnej, nie był w stanie prawidłowo funkcjonować. Wcześniej prawa komora była obciązona dużą ilością krwi i jej objętość wspomagała rozprężanie komory. Po zmniejszeniu przepływu kurczliwość komory systemowej wzrastała, ale jej funkcja rozkurczowa była upośledzona. Mięsień był paradoksalnie zbyt silny i nie mógł sie rozkurczyć, a tym samym pompowanie krwi było niemożliwe i pacjeńci umierali.
Przełomowe okazało się podzeilenie operacji Fontnana na dwa etapy i powolne odciązanie komory.
Kolejne zapamiętane informacje postaram się też opisać.
